शनीवारको दिन हुँदो हो शायद, नत्र तिजको दिन केटामान्छेको अफिस छुट्टी हुन्न।त्यो दिन वुवा घरमै हुनुहुन्थ्यो,सँधै टिभी हेर्दा कराउने भएपनि आज भने टिभी हेर भनेर कार्टुन नेटवर्क लगाइदिनु भएको, मलाई के खोज्छस् कानो आँखो भो। आमा तिजको वर्तमा पशुपतिको लाइनमा थिइन् होला, म पनि त्यतिखेर कार्टुन हेर्दा हेर्दै वत्ति गएर वरण्डामा निक्लिन खोजेकी थिएँ।सिता दिदी आफ्नो साडी मिलाउँदै किचनवाट वाहिर निस्किनुभयो। अनुहारभरी पसिना,केहि गलत गरेजस्तो, केहि विगारेजस्तो।म दिदीलाई हेरीरहेँ, खोइ दिदीले मलाई चाहिँ देख्नुभयो देख्नुभएन।त्यसको करिव एक मिनट पछि वुवा किचनवाट निस्केर मलाई सोध्नुभयो

"के भयो छोरी?"

मैले विस्तारै जवाफ फर्काएँ "वत्ति गयो !!"

************* ************ ************ ****************** ************* ********

आज सुधा हराएको तिन दिन भयो, अफिसवाट केहि नभनी निस्किएकी।मैले दोश्रो दिन उ वस्ने कोठा खोज्दै जानुपर्यो भन्ने सोचेर पालेदाईलाई सोधी हेरेँ

"अहिले उसको ठेगाना कहाँ छ थाहा छ?"

"खोइ, कोठा फेरेको फेर्यै , हामीलाई के थाहा र सर , अन्तिम पटक ड्राइभरले अनामनगर छोडेको भन्थ्यो !" उसले नाक खुम्च्याउँदै जवाफ फर्कायो। उसलाई सुधा मन पर्दैन। उसलाई काम गर्ने केटी मान्छे नै मन पर्दैन। उसको नाक त्यसको प्रमाण हो।ठूलो नाक भएकोले हामी उसलाई हाम्रो अफिसको नाक उ नै हो भनेर जिस्क्याउँछौ। उसले नाक खुम्च्याउनु भनेको त अफिसले नै नाक खुम्च्याउनु हो।

सानै देखिको साथी भएर पनि उसले मलाई कहिल्यै आफ्नो कोठा देखाइन। सँगै काम गर्न थालेको पनि अव त तिन वर्ष भयो।कहिले जिस्किन्थी, कहिले मौन।सुधालाई मैले वुझ्न सकिन, यति लामो संगतमा पनि।

म हाकिमकै कोठामा छिरेँ। उ सँधै जस्तै टेवलमा राखेको पेपरवेट सँग खेल्दै केहि सोचिरहेको थियो। छेवैको वोर्डमा अर्गोनाइजेशन चार्टमा मेरो नाम सुधाको छेवैमा टाँस्सिएको थियो। क्यालेन्डर वाहिरको वतासले हल्लाउँदै थियो।

"ओहो, शुक्रवार पनि पुरै दिन अफिस वस्नुभयो? गुड फ्राइडे लागेन आज तँपाइलाई ?" म चाँडै निक्लिएँ भन्ने उसको ठम्याइ हुनुपर्छ।तर यो उसको प्रश्न थियो वा घोचाइ मैले वुझ्न सकिन। वुझ्न जरुरी पनि ठानिन।

"सर सुधाले लिभ एप्लाइ गरेको हो?"

उसले टाउको हल्लायो।

"म यो केटीलाई वुझ्दिन,वर्क स्पिड राम्रो छ मानेँ, तर यति धेरै एरोगेन्स !!!" हाकिमको अनुहारमा सुधा प्रति इर्ष्या देखियो। उसले यो हफ्ताको काम दुइ दिन अघि नै सिध्याएकी थिइ त्यो मलाई पनि थाहा छ।तिन दिन अघि हामीले खाजा सँगै खाएका थियौँ। उ केहि वोलिन। तर जव म उठ्न चाहेँ, उसले मेरो हात समातेर वसाली अनि भनी ।

"वस एक छिन, तिम्रो काम वरु म सघाउँला!"

म पनि वसिदिएँ।मलाई उसको साथ मन पर्छ।

"अफिस अलि सुधा प्रति रेस्पोन्सिवल हुनुपर्ने हैन र सर ? तिन दिन भयो एउटा इम्प्लोयी हराएको !"

"रिल्याक्स, धेरै चोटी यस्तो भइसक्यो , उ कहिल्यै छुट्टी भनेर लिन्न !"

"तर मोवायल पनि त स्विच अफ छ !"

मेरो मन मानेन।खोइ किन किन सुधालाई खोज्न निक्लिरहन्छ मोरो मन पनि।

उसले मेरो अनुहारमा पुलुक्क फेरि हेर्यो।

"हामी आइतवार यो कुरा गरौँला !"

उ वाहिर निस्कियो।कृष्ण दाइ आएर झ्याल वन्द गरे। क्यालेन्डर विस्तारै स्थिर भयो। मैले एक चोटी फेरि हामी दुइको नाम हेरेँ। सँगै,टाँस्सिएको..

****** **************** ***************** ************** ************* **********

आइतवार,

जाममा परेपछि मैले यसो टाउको वंग्याए।गाडीको समुन्द्र थियो अघि चिर्नुपर्ने। सुधालाई आज विहान पनि मैलै कल ट्राइ गरेको थिएँ, आज पनि स्विच अफ नै थियो।

अफिस पुग्ने वित्तिकै सुधाको क्याविनमा आँखा दौडाएँ।मात्र शुन्यता थियो।टेवलमा मिलाएर राखेका कागजको चांग, उ कहिल्यै अस्तव्यस्त थिइन। मात्र थोरै सनकी,कहिलेकाहिँ। के गर्छे,कसैलाई थाहा नहुने! कहिलेकाहिँ म सँग हफ्तौँ वोल्दिनथी। कहिले भने मेरो टेवल छेउको भित्तामा अडेस लागेरै घण्टौ कटाइदिन्थी। उसका कुराहरु पनि, कहिले उज्याला,पुतली जस्तै वुट्टेदार , कहिले दार्शनिक छेउ न टुप्पाका वुझ्दै नवुझिने।

हो, म उसको लागि साधारण केटा थिएँ।एउटा नियमित जिवन जिउने ,कुवाको भ्यागुतो, उ त समुन्द्र भित्रकी जलपरि, त्यसैले होला उसलाई हाम्रो कुवा मन परेन।छोडिदिई!

हाकिमको कोठामा छिर्न मन लागेन।फेरि मलाई हिजो जस्तै उपदेश दिन्छ।धेरै चिन्ता नलिनु भन्छ।अनि म निक्लिने वित्तिकै मैले चिन्ता लिएको अफिसभरी भन्छ। त्यसै त हाम्रो सम्वन्ध अफिसको नजरमा अपाच्य थियो। म विहे भएको लोग्नेमान्छे, उ ठेगान नभएकी स्वास्नीमान्छे! सँगै वसेको, हाँसेको विझ्छ।यो समाजमा आफ्नो चिन्ता कसैलाई हुन्न मात्र अरुको चासो हुन्छ।मैले पनि उ हराएको चिन्तालाई समाचार वनाउन चाहिन। थचक्क वसेँ, कम्प्युटर खोलेँ।फेसवुकमा म्यासेजमा रातो नोटिफिकेसन देखियो।मैले पनि तिन दिन भएछ फेसवुक नचलाएको। कहिलेकाहिँ मान्छे आफुले नियमित गर्नुपर्ने काम समेत विर्सिन्छ। फेसवुकमा सुधाको म्यासेज थियो।

"आफ्नो ड्रयर एक चोटी हेर है"

हत्तपत्त फेसवुक वन्द गरेँ। ड्रयर खोलेँ। रातो डायरि,अनि सुधाका अक्षरहरु.... 

sojhoketo Bhakte and thaney thank you very much... thanks to all who read ,liked my story....

केहि भेटहरु पलमा सिमित हुन्छन्। केहि पलहरुले जीवनको अर्थ दिन्छन् । तर केहि पलहरु यस्ता हुन्छन् जस्को सामु जीवननै छोटो हुन्छ। क्यारोन सँगको भेट त्यस्तै त्यस्तै केहि थियो। भेटहरु वाक्लिएका थिए ।एम्सटर्ड्यामको क्यानलमा जमेको हिउँ जस्तो।मलाई विश्वास थियो मेरो जीवनमा वसन्त फर्किन्छ । ति नहरहरुमा फेरि पानी वग्नेछ। पहेँला पत्ता भएका रुखहरुमा पालुवा पलाउनेछन्। पातहरु खस्नेछन् वगिरहेको पानीमा । अनि क्यारोन सँग मिलेर म हेर्नेछु। कहिलेकाहिँ तिनै क्यानलमा आफ्ना भावनाका डुंगाहरु खियाउनेछु। मलाई थाहा छ क्यारोन मेरो भाषा वुझ्ने छैन तर म उसलाई मेरो भावनाले नै सम्झाउनेछु। उ मेरो भावना भने वुझ्ने छे। मेरो भावनाको भाषा छैन। उसलाई वुझ्न भाषा चाहिन्न।

करिव एक हफ्ताको अन्तरालपछि अनायसै क्यारोनले मलाई भनी

"मेरो छोरो एन्थर्पेनमा वस्छ उसको वाउसँग ! म भोलि भेट्न जाँदैछु ।"

मलाई त्यतिन्जेल थाहा थिएन। उसको विहे भएको छ। नहुन पनि सक्छ। नभइकन आमा हुन सकिन्छ। तर उसको आमा भए जस्तो शरिर छैन। सुलुत्त परेको सुराही जस्तो छ। मानौँ त्यही सुराहीमा नशा थुप्रिएको छ।

त्यो दिन मैले सुस्तरी सोधेँ।

"आर यु म्यारिड?"

"डिभोर्स्ड !"

उसले हलुकै उत्तर फर्काई। उ विवाहित नै रैछ। तर विवाहित रहिरहन सकिनछ। विवाह वन्धन हो।स्वच्छन्द मान्छे वन्धनमा वस्न गाह्रो हुन्छ।

"विहे भएको दुइ वर्षमा मेरो छोरो जन्मियो। त्यस्को छ महिना पछि हाम्रो डिभोर्स भयो। मैले छोरो सँगै राख्न पाइन। धेरै ड्रग्स लिन्छु भनी अदालतमा सावित भयो।"

उसको ओठमा जल्दै गरेको चुरोटको ठूटो जस्तै लागि मलाई उ । कति सजिलै जीवनका औँलाहरुले उसलाई चेपे। कति सजिलै समयका ओठहरुले उसलाई चुसे। अनि दिन प्रतिदिन उ जल्दै गई। आजकल शायद उसलाई खरानी हुने रहर पलाएको छ। त्यहि रहरमा डढी दिन्छे उ। सुम्पिदिन्छे समयको भरमा आफुलाई। म त फगत उसको जल्ने रहरमा भेट्टिएको एउटा सलाईको काँटी। उसले जल्न चाहीभने म जस्ता हजारौँ काँटीहरु भेट्टाउनेछे जीवनका मोडहरुमा।

"मलाई पहिला किन भनिनौ ?"

मैले उसका खैरा गहिरा आँखा हेरेँ। धेरै कथा लुकाएकी छे जस्तो लाग्यो। जसको भख्खर पहिलो हरफ पढ्दैछु। मैले उसलाई चिनीसकेको छैन।

"मेरो पर्सनल लाइफमा तिम्रो खासै इन्ट्रेस्ट नहोला जस्तो लाग्यो !"

" म पनि वेल्जियम घुम्न गाको छैन !" मैले उ सँगै दुई चार दिन अरु रहने रहर देखाएँ।

"तिमीलाई म त्यहाँ धकेल्न चाहन्न । मेरो जीवनको त्यो पाटो अन्धकार छ।"

"म सँगै शायद केहि उज्यालो भेट्छौ कि !"

"जिद्दी नगर प्लिज !"

"त्यसो भए हाम्रो भेट यत्ति नै हो त?" मेरो मन गह्रुंगो भएर आयो। उसले आफुलाई लुकाएरै राखी। मलाई लाग्यो अव त्यो क्यानलको वरफ कहिलै पग्लनेछैन। त्यहि क्यानलको तल पहेँला पात हरु निस्सासिएर मेरो सपनाको मलामी जानेछन्। मेरो सपना विस्तारै कात्रो ओढ्दैछ।

"तिमी कति रहन्छौ युरोप?"

मैले मनमनै हिसाव गरेँ अरु करिव एक महिना !

"अरु एक महिना !"

"सेभिया आउ ! म पर्खेर वस्छु। तिमीलाई स्पेन घुमाउँछु।" उ खिसिक्क हाँसी।

भोली उ छोरो भेट्न जाँदै छे। मेरो पनि तिन दिन पछि फ्रान्स जानुछ। डक्टर भेट्न।

************ ****************** *************** ******************* *************

करिव एक हफ्तापछि म सेभियामा थिएँ उ सँगै म सँग अरु तिन हफ्ता थियो। क्यारोन र मैले स्पेनमा विताएका तिन हफ्ता सवै भन्दा रमाइला तिनहफ्ताहरु थिए। म तिन हफ्तापछि नेपाल फर्के । करिव तिन महिना पछि क्यारोनले मलाई फोनमा सुनाई उ प्रेगनेन्ट थिई।

उसले म वाट केहि आश राखेकी थिइन। तर मेरो अंश उ सँग थियो।

मैले फोनमा उसलाई सोधेँ।

"लेट्स गेट म्यारिड !"

"के यो सन्तानको कारणले हो?" क्यारोनको प्रश्न अचम्मको थियो।

"पार्सियल्ली !" मैले नढाँटी उत्तर फर्काएँ।

उसले भनी "छोडदेउ। हाम्रो मायामा कसैको स्विकृती लिन किन नै आवश्यक पर्यो र ! फेरि मेरो ड्रग्स सँग तिमी कहाँ वाँच्न सक्छौ र?"

करिव तिन महिना पछि उसले सुनाई । उसको ड्रग्सको ओभरडोजले गर्दा प्रेगनेन्सीमा कम्प्लिकेसन आयो। उसले मेरो सन्तान जोगाउन सकिन। क्यारोनलाई रिह्याव सेन्टर लगियो।

मैले आफ्नो भिषा मिलाएँ । उसलाई भेट्न गएँ।

************** ************* ************** ************ ************* **********

"सरी !"

"के को लागि ?" मैले आँखामा आँखा जुधाएर प्रश्न गरेँ।

"सन्तान त तिम्रो पनि त थियो।"

उ दुव्लाएकी थिइ। आँखाको मुनी वर्षौदेखि ननिदाए जस्तो कालो कालो भएको थियो।

"कतिन्जेल राख्छ तिमिलाई यहाँ ?"

उसले मलाई हेरीरहि।

"ड्रग्स छुटेपछि भन्छन्। मेरो जीवनमा त्यहि त छ नछुटेको। त्यो छुटेपछि के रहन्छ र जीवनमा जस्तो लाग्छ!"

धेरैवेर सोचेपछि मैले उसलाई फेरि भनेँ।

"लेट्स गेट म्यारिड !"

उ जोरले हाँसी। मैले वरपर हेरेँ।

"तिमी कहिले आफ्नो छोराछोरीले गर्दा म सँग विहे गरौँ भन्छौ । कहिले सान्त्वना देखाउन। तिमीलाई मलाई सुधार्न सक्छु जस्तो लाग्छ?"

यो प्रश्नको उत्तर म सँग थिएन। मलाई लाग्थ्यो त्यो माया हो। क्यारोनलाई मैले देखाएको सान्त्वना लाग्यो। म घाइते भएको न दुनियाँले देख्यो, न क्यारोनले देखी।

*************** *************** ********** *********** ************ **********

म नेपाल फर्केँ। अहिले पनि क्यारोनलाई कहिले काहिँ भेट्न जान्छु। उ झन दुव्लाएकी छे। वुढी भएकी छे। उसमा हेर्न लायक केहि छैन। तर मन उसैतिर डोहोरिन्छ कहिलेकाहिँ। अनि आफ्नो एकान्त मेटाउन घुमीहिँड्छु उ पुगेका ठाउँहरु। उ हिप्पी भएकी छे, दुनियाँ घुमी हिँड्छे। मेरो कारणले नेपाल चाहिँ नआएकी रे।

जसले भन्यो सहि भन्यो.....हो माया अन्धो हुन्छ। क्यारोन पनि अन्धि छे। क्यारोन मेरी माया हो। क्यारोन मेरो माया देख्दिन। दुवै अन्धा..... अनि म विवश।

म उसलाई सुनाउन सक्दिन ,उसलाई खोज्दै साकेत सँधै आइरहनेछैन। किनकी साकेत पनि गल्दै छ। साकेत ढल्ने पक्का छ। म सँग समय कम छ। तर ढल्नु अघि मेरो अन्तिम कथा क्यारोनकै लेख्छु।

********************** ********************** ******************* ***************

साकेतमा पनि अलिकति पारम्पारिक सोंच अझै रहेछ तेती ठुलो लेखक भएर पनि , बच्चा पेटमा आउना साथ् बिहेको कुरो निकाली हालेछन . जति सुकै कठोर साकेत सुधाको अघि देखिए पनि क्यारोनको अघि मोम भैदिदो रैछ, शायद माया/दया या अरु केहि संवेग हुन सक्छ उसको . क्यारोनको कथा पनि येहीं कहीं तानिन्छा कि, युरोपमा क भो नि जोडीन्छ कि जस्तो लागेको थ्यो तर त्यो पाटो मुछियेन . कथा मिठो पाराले अघि बढ्दै छ फुच्चे साथी .

अलि अलि गरेर पढ़िराको छु , सप्पै सकिएपछि फेरी सुरु देखिन अन्त्य सम्म पढ्ने छु . एउटा पूर्ण लघु-उपन्यास भनेको छ यो अब, कथा मात्र रहेन जस्तो लाग्छ .

कुराई मा
थाने

थप्ने हैन ?

हुन त अहिले नेपालको परिस्थितिले गाह्रो भईरहेको होला , तैपनि समय मिलाएर कथा/लघु-उपन्यास पुरा गरम न मित्र .

थाहा छैन

फेरी पनि सम्झाउन झक्झाको ल !

- थाहा छैन

यस कथा को राम्रो पछय यो हो कि यसले राम्रो लय पकडेको छ, तर कथा पड्दै जाँदा एक प्रस्न सकेत को बारेमा मन मा उठ्यो/ सकेत एक राम्रो लेखक को रुप कथा मा प्रस्तुत छ साएद आम मानिस ले भन्दा पकै पनि उसले समाज, देश, विदेश, समय अनि जिन्दगी का पलहरुला राम्रो संग अनुभूति गरेको छ फेरी पनि कता कता अलि बदिनै भावाना मा बगेको होकी जस्तो भान हुन्छ. क्यरोन संग को भेट, सकेत को मनमा उसको लागि प्रेम अनि क्यरोन जसको पेट मा सकेत को सन्तान हुर्कनु अनि ड्राग को सामान्य कारण देखाएर सन्तान लाई आमाको पेट भित्रै मिर्तु बरण गराउनु अलि हतार भएको हो कि यसलाई अझ थोरै भूमिका दिएर कथा लाई कसिलो बनाउन सकिन्छ कि जस्तो लग्यो.

एक पाठक को रुप मा मेरो एक व्यक्तिगत बिस्लेसन मात्रै हो, समग्रमा कथा ले पाठक को धयान लिन सफल भएको छ जस्तो लाग्छ

फेरी पनि सम्झाउन झक्झाको ल !

- थाहा छैन

माया पाएकी की नपाएकी हून भन्नु पर्ने अबस्था!! माया गरम् न हो फुच्चे साथि

कथा हाल सम्म पनि अल्छी नमानिदिइ पढ्नुहुने सवैलाई धन्यवाद, कथा मैले लेखेका कथाहरु मध्ये सवै भन्दा लामो समय लगाएर लेख्दै गरेको कथा वनेको छ । यसका लागि क्षमाप्रार्थी छु। अव नियमित आउने प्रयास गर्ने छु। 

मैले देखेको सपना –साकेत

छालहरु आफ्नो जीवनलाई मेरो पैताला मुन्तिर बाट हुत्याउँदै थिए। थोरै वालुवा पनि आफ्नो ठाउँबाट हल्लिदै थियो। छालको वेग मेरो छेउसम्म आइपुग्दा सुस्त हुन्थ्यो मैले त्यसको गति सम्हालिदिए जस्तो ! निलो आकाश को छाना मुनीको समुन्द्र पनि निलो नै थियो। पर रातो रंगको पनडुव्वी खै के वोकेर हो म भन्दा टाढा जाँदै थियो तर मलाई कुनै दुख थिएन किनकी मेरो छेउमा क्यारोन थिइ। सेतो फ्रक अनि वालुवामा लुकाउँदै गरेका रातो नेलपोलिस भएका औँलाहरु , ति आँखा जव जव म तिर हेर्थे समुन्द्र त्यति गहिरो छैन भनेर म ठोकेर भन्न सक्थेँ।

टाउकोमा सेतो लिलि फुल लगाएकी थिइ क्यारोनले त्यो दिन! उ म तिर हेरेर मुस्कुराउँथी । म अनेकौँ भाव वुझ्थेँ त्यहि मुस्कानबाट। टाढा टाढा सम्म सफा थियो त्यो दिन । चुरोट को धुवाँ पनि नभएको। चुरोट किन्ने ठाउँ पनि नभएको मात्र उ र म विच दुइ गिलास फ्रेन्च वाइनको वोतल र दुइ ग्लास आधा आधा भरीएका। लाग्थ्यो हामी त्यो पिउने छैनौँ । त्यो वाइन हामी दुइको मिलनको साक्षी वस्न त्यहाँ छ।

क्यारोनमा समय रोक्न सक्ने अदम्य क्षमता थियो । आज पनि उ उही पच्चिसकी जस्ति देखिन्थी । तर अचम्म त्यो दिन मेरा फुलेका कपालहरु पनि काला भएका थिए। थोरै मुजा पर्न थालेका गालाहरु क्यारोनले आइरन लाइदिएर होला चिल्ला भएका थिए। सुर्यको त्यो तेजमा पनि हामी डढेका थिएनौँ । वरु क्यारोनको ओज थपिएको थियो अझ चम्कीली भएकी थिइ।

"कस्तो लागिरहेको छ ?" उसले सुस्तरी मेरो कानमा आएर सोधी

"किन र?"

"मैले तिम्रो लागि बनाएको यो वातावरण ! तिमी भन्दैनौ त?"

"तिमी जत्ति आकर्षक त छैन !" मैले सपाट उत्तर फर्काएँ।

"तिमी त मलाई स्वर्गकै अप्सरा ठान्छौ कि के हो?"

"किन तिमी हैनौ र ?" म मन्द मन्द मुस्कुराएँ। के उ कम छे र स्वर्गका अप्सरा भन्दा ? अहँ छैन।

"जीवनको वोझले तिमीलाई थिचेर होला तिमी थोरै खुम्चिएका थियौ ! मैले मात्र तिमीलाई स्वतन्त्र वनाउन यहाँ वोलाएकी हुँ !"

"के ले थिच्यो त मलाई ?"

उ पर शीत्तल मा जाउँ ! उ विस्तारै उठी। वालुवाहरु आपसे आप पखालिए। उसका लामा लामा औँला अनि रातो रंगको नेलपोलिश झन आकर्षक देखियो। थोरै झिकेर उसले सिपीको खोल उठाइ । अनि आफ्नो हातमा चेपीरही !

"मलाई सिपीको माला लाउन मन छ !" उसले हाँस्दै भनी ।

"मलाई त मात्र कथा वुन्न आउँछ, माला वुन्न आउँदैन !" मेरो अनुहार थोरै निन्याउरियो।

"मलाई थाहा छ ! सवै काम तिम्रो वशमा हुन्न !" उसको अनुहारको मुस्कान यथावत थियो। उ विस्तारै थोरै अग्लो भागको नरिवलको रुख छेउमा गई। त्यहाँ विछ्याएर राखेको गुन्द्रीमा ढल्किइ । "तिमी सम्वन्धहरुलाई परिभाषा दिने भुल गर्छौ सँधै। परिभाषाहरु भन्दा सम्वन्ध ठूलो हुन्छ।" उसले ढल्किदै गर्दा भनेकी थिइ।

म उसलाई सुनी रहेँ। उ कुन सम्वन्धको कुरा गर्दैछे । शायद मेरो र सुधाको । उसलाई कसरी थाहा छ ? उ त टाढा छे? हैन उ मेरो मुटु भित्र पनि त छे त्यहिँ कुनामा भेटी होला घुम्दै गर्दा सुधालाई ! चिनजान पनि त भयो होला ! के भनी होला सुधा ले ? कसरी आइपुगेँ त्यहाँ भनी होला? झुक्केर आइपुगेकी ! सरी ! त पक्कै पनि भनिन होला ! क्यारोन छक्क परी कि परिन होला ? शायद परिन होला किनकि उसले मलाई चिनेकी छे , त्यसैले त अहिले उ मलाई सुझाव दिँदै छे। मन भित्रकी उ मेरो मनलाई सुझाव दिन्छे। कसैले घरलाई सुझाव दिएको सुन्नुभएको छ। त्यो मन भित्र हुन्छ !

"के गरौँ त म ! मेरो वानी नै त्यस्तै छ !"

"होइन तिमी त्यस्तो थिएनौ , साकेत तिमी पुरानो साकेत रहेनौ !" नरिवलको रुखका पत्ता विचवाट छिरेको घामको किरण उसको ढाडमा पहेँलो पोत्दै थियो। उसको वोली भने एउटा काँडा बनेर च्वास्स विझ्यो मुटुमा ! उ आफ्नै घरलाई कोतर्दै छे !

"मलाई वाटो देखाउ क्यारोन !"

म अनायसै चिच्याएँ।

"तिम्रो वाटो सँधै तिमी आँफैले कोरेका छौ , म कसरी तिमीलाई तिम्रो वाटो देखाउँ?" उसले पुलुक्क म तिर हेर्दै सोधी। उसको आँखा चम्कियो। तिरमिराएर मैले आँखा लुकाएँ। मेरो मुटु अझ्झ वढि दुख्यो। फुट्ला जस्तो !

"तिमी नै मेरो बाटो कोर्ने आधार हौ !" मैले फेरि उ सँग विन्ति गरेँ।

"म त फगत तिम्रो एउटा चोक थिएँ। तिमी अघि वढ्यौ म त्यहिँ रहेँ !"

मेरो मुटुवाट अव भल वग्छ होला रगतको ! दुख्दै आयो दुख्दै आयो मैले सहन सकिन !

म झल्याँस्स विउँझे । छेउमा क्यारोन थिइन। सुधा पनि थिइन। छेवैको सिराने हेरेँ । सुधाका अवशेषहरु पनि थिएनन्। उ हिजो आएकी थिइन। भोली सम्म आउन्न उसलाई वाहिर जानु थियो। कतै घुम्न । म वाट टाढा । एक्लै। सुधा त हुरी न हो, कहिले कुन गाउँ कहिले कुन गाउँ कसिंगर वढार्दै दगुर्छे। छेवैको एशट्रेमा दुइवटा चुरोटका ठुटाहरु थिए। झ्यालवाहिर अलि पर सुनाखरी लर्कि रहेको थियो। रुखमा वेरिएर।

सुधाको अवशेष चुरोटका ठुटाहरुमा थिए। मैले तिनलाई नियाँले। तर कोठामा धुवाँ थिएन। कोठा सफा थियो। सपनामा देखेको समुन्द्र जस्तै।

 

 

कति लामो पर्खाई पछि आज पढ्न पाए | न्यान्नो कथा, माघको पारिलो घाम बनेर आएको रहेछ | छिट्टै अस्ताई पनि हाल्यो | धेरै धेरै धन्यबाद , अरु अंश को आशा मा ...
-मृगतृष्णा |

टैत फुच्चे यतिका समय नि ढिलो आउने हो ? म त उठाउन खोज्दा खोज्दै झन्नै आफै निदाएको ल . हुन त देश, जीवन र परिबन्दले समय चोर्यो होला तिम्रो . पछिल्लो भागमा छोड्ने फुच्चे र अहिलेको फुच्चेमा कति फरक आइसक्यो होला .

कथाको कुरो या मैले पहिले भने झैँ लघु-उपन्यासको कुरोको हकमा - कहिँ खोट लगाउने ठाउँ छैन . यत्रो अन्तराल पछि पनि सजिलै बगेको छ धारा नछोडी . तर यो पछिल्लो २ भाग बुझ्न चै , 'ए ! के भाको थ्यो रे पहिले' भनेर दोहोर्याउन पर्यो कथा . अब चै नहराउन ल .

- थाने

मृगतृष्णा ,थाने धन्यवाद, अन्य पढिदिनुहुने , लाइक गरिदिनुहुने लाई धन्यवाद।

मेरो अन्तर्द्दन्द-साकेत

सुधा अरु एक हफ्ता नआउने भनी टेक्स्ट छोडिछे। मैले स्क्रिन अफ नहुन्जेल मोवायल सुम्सुम्याइरहे। कति सजिलै छोडेर हिँड्छे उ। उसका पदचापहरु बालुवामा कोरिएका छन् । एउटा छाल आउँछ मेटाइदिन्छ। उ अर्को ठाउँमा आफ्नो पैँताला टेकाउँछे। म उ सँग मेरो एउटा तासको घर वनाउँदै छू जस्तो लाग्छ कहिलेकाहिँ। उसले नै सृजना गरेको सानो सिरसिरे वतासले पनि कुन दिन ढलाइदिने छ।

उसले मलाई एक दिन उसको कथा लेख्न भनेकी थिइ। लेख्न वसेको मैले लेख्न सकिन । खै किन किन उ अलिखित नै रही।आज फेरि ल्यापटप खोलेँ । उसको नाम कोरेँ । अनि शुन्य स्क्रिनलाई धेरै वेर नियाँले। उसका विभिन्न रुपहरु सामुन्ने आए। उ फर्किनु अघि मैले उसलाई कोरिसक्न मन छ। वाहिर हेरेँ । मेरो घर छेउको रुखमा सुनाखरी लर्किएको छ। मलाई कहिलेकाहिँ आफु पनि त्यहि सुनाखरी जस्तै लाग्छ। पात्रहरु सँग झुण्डिन्छु अनि रंग पोत्छु आफुमा । हेर्नेले त्यहि सुनाखरी हेर्छन्। कसैले म झुण्डिएको रुख हेर्दैनन् जसले मलाई सृजना गरिरहेछ। म कलम दगुराउँछु तर कलमवाट पग्लेर झर्ने त अरु नै कोहि हुन् त्यस्को श्रेय किन मलाई?

कहिलेकाहिँ लाग्छ मेरा पात्रहरु सिद्दिएका छन्। पहिलो पात्र जे कोरेँ त्यहि पात्रलाई मात्र कोण वदलिदिएँ मैले दोश्रो वनाउनलाई अनि पहिलो र दोश्रोको फ्युजन गरिदिएँ तेश्रो वनाउनलाई। तेश्रोमा थोरै रंग थपेँ चौथो वनाउनलाई । सारभुत रुपमा त सवै मेरा पहिला पात्रका अंश हुन्। तर सुधा पहिलो पात्र जस्तो छैन त्यसैले पनि शायद म उसलाई लेख्न सकिरहेको छैन । एक छिन वाहिर घाममा गएर सेकिएँ । भनिन्छ कहिलेकाहिँ कोठा वाहिर निक्लेर लेख्नाले कथाको क्षितिज फराकिलो हुन्छ । त्यहि मानेर गएको। मेरो क्षितिजमा सुधा अटाउन सकिन । म उसलाई लेख्न सकिरहेको छैन।

उसका प्रत्येक वानिव्योहोरा मलाई थाहा नभएको पनि हैन। प्रत्येक दिन उ साँझमा आउँछे। औँला मा चुरोट तेर्स्याउँदै । मेरो चेनगेटवाट छिरेपछि माउथ फ्रेशनर चवाउँछे। म उसलाई प्रत्येक चोटी छिर्दा नियाल्छु । एक छिन अडिएर उसको सानो पर्सवाट माउथ फ्रेशनर निकाल्छे अनि चवाउँछे ।त्यहिँ उभिएर करिव एक मिनट । सुस्तरी सुस्तरी हिँड्छे । सामान्यतय वँगैचामा फूलेका फूलहरु नियाल्छे। उसको फूल प्रति मोह छैन। तर किन किन नियाल्छे। सुम्सुम्याउँदिन । मात्र नियाल्छे। शायद उ र फूल मन मनै कुरा गर्छन्।

अनि त्यसपछि ढोकाको नजिकै आएर वेल बजाउँछे। दुइ चोटी। उसले र हामीले कुनै कोड वनाएका छैनौ दुइ चोटी नै वजाउनुपर्छ भनेर। तिन चोटी वजे म ढोका नखोल्ने पनि हैन तर उ दुइ चोटी नै वजाउँछे। बानी परेकी छे। म करिव पन्ध्र सेकण्ड पछि ढोका खोलिदिन्छे।

"के छ राइटर ज्यु ,फूर्यो केहि ? मलाइ सुनाउनु हुन्छ ड्राफ्ट?"

सामान्यतय उसले सोध्ने प्रश्न यहि हुन्छ। सामान्यतय म उत्तर दिन्न ।

कहिलेकाहिँ उसको मनस्थिति मा भर पर्छ दोश्रो प्रश्नको " मेरो लेखिने दिन कहिले आउँछ?"

म पुलुक्क नियाल्छु । उत्तर हुँदैन । अनि आँखा लुकाउँदै वाइनका ग्लास हरु लिन जान्छु। म फर्किँदा उसको हातको चुरोट सल्केको हुन्छ। कोठाभरी धुवाँ छरिएको हुन्छ। उ कुनै सोचमा मग्न हुन्छे वा वाहिर नियाल्दै हुन्छे मेरा झ्यालका कर्टेनहरुलाई सुस्तरी हल्लाउँदै । कहिलेकाहिँ झ्याल पनि खोल्छे । धुवा झ्यालबाट छिरेको हावाले पातलिदै हुन्छ। उ म फर्किना साथ मुसुक्क हाँस्छे। उसको मुस्कान मलाई सँधै विजयी लाग्छ । लाग्छ उसले जीवनलाई पनि जितेकी छे। आफ्ना पलहरुमै जीवन कैद गरेर राखेकी छे वन्दी वनाएर। संसारलाई दास जस्तो नचाइदिन्छे।

"कत्ति वाइन खाने?" कहिलेकाहिँ भने उसलाई वाइन देखि दिक्क लाग्छ।

"के पिउँछौ त ?" म उसको त्यस्तो प्रश्नको उत्तर सामान्यतय प्रश्नले राख्छु।

आज तँपाइको वाचनमा कथा सुन्ने । एउटा जादु छ तँपाइको आवाजमा !

उ मलाई फुर्क्याउँछे। तारिफ सुन्दा सुन्दा वाक्क भएको म उसको यो तारिफमा भने रमाउँछु।

"कुन?"

उ एउटा नाम भन्छे मेरा अनेकौँ कितावहरुमध्येको एउटा किताव । उ नै वुक रेकमा जान्छे अनि उ नै किताव उठाउँछे। लिएर आउँछे । अनि मलाई सुम्पिन्छे।

म कथा विस्तारै वाचन गर्छु। उ मलाई कहिल्यै रोक्दिन । उ सुनिरहन्छे। अनि कथा सिद्दिएपछि भन्छे ।

"यो कथा मैले पढेको भन्दा मैले सुनेको राम्रो छ।"

म फेरि हाँसिदिन्छु। उ अर्को चुरोट सल्काउँछे। एषट्रेमा ठूटो थपिन्छ। अघी खुलेको कर्टेनलाई वन्द गर्छे। मलाई आएर अँगालो मार्छे। अनि मलाई उ एउटा योद्दा जस्तो लाग्छ। जसले आफ्नो घोडालाई धाप मारिरहेको छ। म उसको असल घोडा वनेर दगुरीदिन्छु। अनवरत !

सामान्यतय हुने यहि नै हो। उ भित्रका कुण्ठा मैले भोगि नसक्नु छ । मैले कसरी लेख्न सक्छु र सुधालाई ? उ लेखकको परिक्षा हो। शायद म फेल हुँदैछु। थरर्र काँप्छन मेरा औँलाहरु । मेरो ल्यापटपको स्क्रिन हेर्छु । अझै व्ल्यांक नै छन पानाहरु । मात्र मैले माथी लेखेको छु "माया नपाएकी केटी !" फेरि सोच्छु हैन उसले त मायाका विभिन्न स्वरुप भोगेकी छे । किन नपाएकी भनौँ। कर्सर लगेर "न" हटाइदिन्छु । शिर्षक फेरिन्छ। "माया पाएकी केटी !" । शायद यो कथा म लेख्न सक्दिन होला ।

गजबको प्रस्तुति
कसैले पहिले भने झैँ अघिल्ला दुई अंक चाही अलि क्लिष्ट थिए, तर यो चाही बढो सरल हिसाब ले सतत बगेको पाइयो, यो शृंखलाको मौलिक निरन्तरता कायम गर्दै।

फुच्चे ,
कथोउपन्यास सक्काएको हो र ? नासक्किन पर्ने हो अहिले नै त , हैन र ?
किन कि प्रविनले डायेरी पढिरहेको छ अनि आखिर किन अपिस बाट यस्सै गाएब भईन त सुधा भनेर अझै कौतुहल यथावत नै छ . यो त बास डायेरीका पानामा साकेतको कथा न हो . तर किन किन साकेत कथित प्रख्यात लेखक भैकन पनि कस्तो निरिह प्रस्तुत भईरहेको छ पछिल्लो केहि भागमा साएद मायामा हराएको छ "तुवाँलोमा धुन्मुन्नीएको काग" झैँ , निस्किन उकुसमुकुस भएर बाटो खोज्ने क्रममा .
अब कौतुहलको समाधान पो आउँछ कि अर्को भागमा , कुर्दै छु .

- थाने

हरायो है फेरी ....

As always beautifully written fucheketo..

फेरी पनि सम्झाउन झक्झाको ल !

- थाहा छैन

Thaney, Yacc and Other readers(who are still following this thread!!) thank you very much....

मित्र फुच्चे ,

यो छोटो भाग नि पढियो . एक र अर्को भाग को बीचमा यति धेरै अन्तराल रहन्छ कि , कथा फेरी दोहोर्याउन पर्ने हुन्छ भनेको . धन्न रसिलो नै छ कथा . तर अलिकति कुरा नबुझेको के मैले , यो पछिल्लो केहि भाग साकेतले लेखेको छ जहाँ सुधाको अत्तो पत्तो छैन र यो सबै प्रविनले पढिरहेको छ सुधाको डायेरीबाट . यदि सुधा त्यहाँ उपस्थित नै छैन र उसकै डाएरीबाट यो सप्पै कथिदैं छ भने यो साकेत को मनोवाद सुधाको डायेरीमा कसरि आयो ? अलि बुझिन .... हेरुम अगाडी के हुन्छ

- थाहा छैन

झक्झकाको फुच्चेलाइ , कति निदौना सकेको गाँठे