हैन कि हो?----खै के हो के हो

 

"ए! उठ्छस कि लात्तले दिम?" घाम झुल्किन भ्याको थिएन बाङ्गे मेरो कोठामा झुल्क्याथ्यो ब्यान ब्यानै त्यस्ता शब्द हुर्याउँदै।

 

"आज एउटा घाघ ज्योतिषी नखोजी छोडदिन" मैले पनि मुरमुरीँदै कोल्टे फेरेर सिरकले मुख छोप्नु अघि भनें।

 

"यस्तो तरुनी खोज्ने उमेराँ नी ज्योतिषी खोज्ने हो के त? के गर्न चाहियो नी तँलाई ज्योतिषी?" ओछ्यानमा बस्दै अलिकति सिरक तानेर सोध्यो उस्ले।

 

"कैले घिच्याउने रे छ तँलाई कालले भनेर नी?" उस्ले मज्जाले सुन्ने गरी भनें मैले, टाउको बाटो सिरक हटाईकन।

 

"तँलाई भन्दा पैले मलाई घिच्यायो भने त बाबु तँलाई तर्साएर नी म खान बस्न दिन्न--यस्तो तर्साउँछु तँलाई म--यस्तो तर्साउँछु --- बरु म मर्न पा भए नी हुन्थ्यो जस्तो पार्छु म तँलाई" उस्को घुँडा सिरक भित्र घुसाउँदै, ओछ्यानको भित्तामा अढेस लागेर भन्यो उस्ले अनि थप्यो, "जा न माथि गएर चिया लिएर आईज, स्वास्नी नभा यस्तो खडेरी ओछ्यान छोडन पनि कस्तो गार्हो हो?"

 

"आधारातमै हिनीस कि के हो ए मसान? कति बज्यो अहिले?" मैले झर्किंदै सोधें।

 

"बज्यो होला नी दश जति" उस्ले सजिलै भन्यो।

 

"बज्छ दश तँलाई भनेर, घाम त झुल्क्या छैन होला" मैले भित्तामा झुण्ड्याको घडी तिर हेर्दै भनें। साढे  ६ हुँदै रे छ। "ल हेर, भरखर छ लाई साढेले हान्दै रे छ--अझै दुई घण्टा बाँकि छ बिहान हुन लाई त--" थपें।

 

"यता नबजे नी कतै न कतै त बज्यो होला नी दश, तैंले यहाँ कति बज्यो भनेर सोध्या थिएन केही थिएन -- ल ल अब उठ लामो कुरा गर्ने होईन। चिया लिएर आईज जा -- पेटै उमठन लाई सक्यो अब त।" म तिर बाट सिरक तानेर उस्को माथि मिलाउँदै भन्यो उस्ले।

 

अब नउठी धरै थिएन। उठें अनि निस्किएँ कोठा बाट।

 

म चिया लिएर आउँदा बाङ्गे कोठामा थिएन। "सित्तैमा मेरो निन्द्रा बिगारेर मर्यो" दुई कप चिया ओछ्यान छेउको टेबलमा राख्दै म झर्किएँ आफै सँग, अरु त को थियो र त्यहाँ झर्किन? अनि छिरेँ फेरी ओछ्यानमा।

 

चियाको कप आधा पनि सकिएको थिएन, बाङ्गे छिर्यो कोठामा "क्या चिसो यार" भन्दै।

 

मैले केही नभनी उस्लाई हेर्या देखेर होला चियाको कप समात्दै उस्ले भन्यो "तलतल लागेर उता हलुवाबेदको बोट मुनी दुई चार सर्को तानेर आ--के गर्ने अब बानी लागि हाल्यो--आदत त राम्रो होईन नी--एउटी राम्री तरुनीले माया गरेर चुरोट छोड भने देखि छोडदीन्छु।" ओछ्यानमा त्यति फलाकिसकेर काखमा सिरक राख्दै पलेटी मारेर बसे पछी उस्ले सोध्यो "म किन ब्यान ब्यानै आ भन्न तँ कहाँ?"

 

सोध्न त मन थिएन जिन सुकै आ भए नी -- नसोधे नी भनी हाल्थो भन्न त -- "किन कृपा गरीस त ब्यान ब्यानै?" तै पनि सोधें।

 

"आज सुरेश अंकलले बोला छ के" उस्ले दंग परेर भन्यो।

 

"ह्या तरुनीले बोलाको भए नी लौ भन्नु, सुरेश अंकलले बोलाउँदैमा के खान मेरो निन्द्रा बिगार्न आ त?" मैले खासै चासो नलिई भनें। फेरी को सुरेश अंकल को?

 

"खै कुरा बुझेको तैले? सुरेश अंकल को भन्न?" उस्को खुसीमा कुनै कमी थिएन।

 

"को?" मैले सोधें जो सुकै होस भन्ने लागे पनि।

 

"हुने वाला ससुरो हो बाबु, हुने वाल ससुरो" गदगद भएर भन्यो बाङ्गेले।

 

त्यस्ता हुनेवाला ससुराहरु दिनमा एक दर्जन जति हुन्थे, अनि धेरै जसो त दिन दिनै फेरीन्थे पनि, मलाई त केही वास्ता नी लागेन।

 

"हिंजै भन्न आउनला थिएँ तलाई, बाउले राती राती बाहीर जाने होईन भनेर उर्दी लाए अनि कति बेला ब्यान होला भनेर क्या छटपटी आफुलाई।" उस्ले भन्यो। उ अझै दंग थ्यो।

 

"को सुरेश अंकल यो?" मैले रित्तो कपलाई झ्यालमा राख्दै सोधें।

 

"त्यो आशिषेको घरको उता पट्टी के त -- चाईनीज ईट्टाको घर छ नी हो त्यै"

 

"को आशिषे? ज्ञानेश्वरको?" मैले फेरी सोधें।

 

"अँ" बाङ्गे अझै दंग थ्यो।

 

"त्यस्को घर छेउ त दुईटा छन त चाईनिज ईँट्टाका घर--दुईटै घच्चीका छन तर" मैले भनें।

 

"तरुनी पनि दुईटै घच्चीका छन त्यहाँ--" बाङ्गेले अरु खुसी भएर भन्यो।

 

दुईटा भनेर बाङ्गेले सम्झाए पछी झिनो आश पलायो मलाई पनि।

 

"दुईटै त तेरा होईन होलान नी?" मैले अहिले चै मुसुक्क हाँसेर सोधें।

 

"एउटी त तेरी हो नी --नभए नी बनाउनु पर्छ अब-- त्यै भएर त आको यहाँ-- ल ल अब तयार हो--जानु पर्छ" बाङ्गेले जोस्सीदै भन्यो।

 

मलाई नी एक राउण्ड हलुवाबेदको बोट मुनी जान मन लाग्यो अहिले चैं। घर देखी तलको बारीमा कुना तिर थ्यो त्यो बोट, धुप हाल्न त्यति खतरा थिएन तै पनि चनाखो चै हुनु पर्थ्यो।

 

"धुप छ बाँकी?" मैले ओछ्यान बाट उठ्दै उस्लाई सोधें।

 

"किन हुँदैन थ्यो?" उ पनि उठेर हाँस्दै बाटो लाग्यो।

 

"हलुवाबेद फल्नु पर्ने हो यस्पाली त टन्नै" भन्दै म पनि पछी लागें।

 

धुप ध्वाँर गरेर आए पछि, चिटीक्क परीयो। ससुराली जस्तो ठाउँ जानु पर्ने, त्यै अनुसारको तयारी गर्नै पर्यो।

 

"बाटो लागे पछी मैले सोधें, सधै तरुनीको तर्फबाट बाउ चिनिन्थ्यो, यस पाली बाउको तर्फबाट तरुनी चिनीने भैयो त?"

 

"तैंले चैं , हाम्रो त पुरानो चिनजान हो" बाङ्गेले सुनायो।

 

"पुरानो भन्या?" मैले सोधें।

 

"बाउको साथी सुरेश अंकल, त्याँ तरुनी देख्या दुई बर्ष जति भो, अनि पुरानो भएन?" उस्ले भन्यो। अनि थप्यो, "घराँ नी आछन ती सुरेश अंकल हाम्रो।"

 

"छोरी लिएर?" मैले सोधें।

 

"काँ छोरी लिएर? छोरी लिएर आ भए त भै हाल्थ्यो नी--एक्लै आउने भएर त यो बिघ्न टाईम लाग्यो नी" उस्ले भन्यो।

 

"मलाई तरुनी न भा घर जान मन लाग्दैन, तरुनी भा घरबाट आउन मन लाग्दैन, तँलाई थाहै छ। कसरी सुरेश अंकल अहिले सम्म बचेछन, म आफै छक्क पर्दैछु" बाङ्गे अलि चिन्तित भए झै भयो।

 

"ज्योतिषी एउटा त खोज्नै पर्ने भो" मैले भनें।

 

बाङ्गेले पुलुक्क म तिर हेर्यो।

 

"तेरो काल सोध्न होईन" मैले हाँसेर भनें। उस्ले पनि हाँसेरै सोध्यो, "के लाई त? कैले पर्ने रे छ लभ, को सँग पर्ने रे छ, कता तिर की सँग पर्ने रे छ त्यै सोध्न?"

 

"त्यस्तो थाह पाउला र ज्योतिषीले?" मैले सोधें।

 

"जान्नेले त थाह पाउला नी" उस्ले भन्यो अनि फेरी चुरोट सल्कायो। मैले पनि तानें। जाडोमा चुरोट तान्दाको मजै बेग्लै। गहना पोखरीबाट अघि लागेर दाईने तिर टंगाल स्कुल छोडेर अलिकति अघि लागे पछी बालमन्दीरको उत्तरपूर्बी ढोका आउनु अगाडीको गल्लीबाट दाईने लागि सक्या थिएम हामी।

 

"कसरी थाह पाउनु कुन् चैं जान्ने हो? कुरा भोलीको सोध्नु पर्ने, भोली नभै मिल्या नमिल्या थाह हुन्न? आजै कसरी जान्नु मिल्छ कि मिल्दैन?" मैले आफुलाई लाग्या कुरा भनें।

 

"त्यो त अब हिंजोको कुरा सोध्नु पर्छ नी त, जान्ने रे छ भने मिलाउँछ" उस्ले भन्यो।

 

"अब हिंजोको कुरा त के खान सोध्नु पर्यो ज्योतिषीलाई, त्यो त हामी आफैलाई थाह छदै छ नी, भोलीको कुरा जान्ने पो जान्ने त" मैले भनें।

 

म अघि अघि थिए उ पछी। गल्ली सानो थ्यो दुबै जना संग संगै हिन्न। उस्ले बालमन्दीरको पश्चिम अर्थात मुख्य ढोका नेर पुगे पछी सोध्यो, "हैन हामी ज्ञानेस्वर जाने मान्छे किन यता बाट आएको?  उता मालीगाउँ हुँदै जानु पर्थेन? सानोगौचर अगाडीको बाटो बाट छिर्नु पर्ने---"

 

त्यै त हो त नी -- भगवती वहाल तिर लाग्दै मैले भने "चारधाम गर्ने बानी लागेर हो <SPAN style="FONT

बाङ्गेले नाकका पोराबाट धुवाँको मुस्लो छोड्यो।

 

 

"भनेसी के ट्र्याजिडी पर्यो फेरी?" नारनजात्रामा दुई तिर बाट डोरी तानेर मही पार्या जसरी घुमाउँदा जसरी यता र उता ढल्किन्थ्यो त्यो रथमा भएको खाँबो त्यै चालमा हाम्रो अगाडी आईपुगेर चुरोटको लागि हात तेर्साउँदै सोध्यो सुपारीले।

 

"तरुनीहरु पोईल गा हुन र ट्रयाजिडी पर्न लाई?  मामाघर गा रे भन्दै छु -- आईहाल्छन नी" बाङ्गेले चुरोट सुपारी तिर दिँदै भन्यो।

 

चुरोट एका तिर सुपारी अर्कै तिर समात्न खोज्थ्यो, एक दुई चोटी पछी समाति छोड्यो अनि  एक सर्को तानेर "अलिकति जाँड खाए पछी त चुरोटले समेत जिस्काउने , के भा होला?--कति चोटी ट्वाँट लाएर घराँ  पुग्दा बरु बाउले थाह पाउँदैनन आज यो चुरोटले थाह पायो ल मैले जाँड खाको--"भन्यो।

 

बिहान ज्ञानेस्वर तिर बाट बाङ्गे र म तरुनीले चुम्बन दिनै आँट्या बेला सपनाबाट ब्युँझ्या जस्तो दिक्क मानेर आउँदै गर्दा ट्वाक सँग भेट भाको थ्यो मालीगाउँमा। बाउ सँग थ्यो उ। खासै कुरा भएन। एक त बाउले घुरेका, त्यस्माथि हामी पनि झोक्राएका थिम। ट्वाकले "काँ गएर आ?" भन्यो, मैले बाङ्गे तिर हेरेर "सुरेश अंकलकहाँ" भनें। "भेट भएन" बाङ्गेले थप्यो। ट्वाक अलि अलि हाँस्दै बाउ सँग बाटो लाग्यो।

 

दिउँसो सुपारी र ट्वाक दुबै सँग भेट भएन। झ्यालिन्चा र छ्याक सँग माहाराजगन्जमा मेरो धाम हुँदै सुपारीको मठ चण्डोल पुगियो अनि बिशालनगरमा आए पछी छ्याक र झ्यालिन्चा फेरी बालुवाटार तिर लाग्ने भए, काम छ भनेर। "आँखा सारै बिझायो, नत्र त नगए नी हुने हो" छ्याकले भन्यो। बुझेकै काम हो।

 

"ल ल गणेशथानमा हैन त?" मैले उनीहरुको र हाम्रो बाटो छुटने त्यो बशन्त सम्सेरको दरबार अगाडी उभीएर सोधें।

 

"त्यसै भन्थ्यो ट्वाक" झ्यालिन्चाले भन्यो।

 

"ल ल छ्याक:, गरी खा, भ्याईस भने आईज उतै -- बरु छिटछिटो जा, औषधी पसलमा झ्याल ढोका लाउलान र आँखा त बिझायो बिझायो अन्त पनि घोच्न थाल्ला फेरी।" मैले बाटो लाग्दै भनें। छ्याक र झ्यालिन्चा दुईटै हाँसेको सुनियो।

 

अनि गणेशथानमा थिएम हामी। "अब लाग्नु पर्छ यार, चिसो चिसो पनि भो, रात पनि पर्यो" ट्वाकले भन्यो।

 

"आज पनि चारवटा तरुनीको बन्दोबस्त भएन, थुक्क जिन्दगी" सुपारीले साँच्चिकै थुकेर भन्यो।

 

हामी मन्दीरबाट अगाडी यसो हिन्या मात्रै के थिएम एउटी दीदी आईन मन्दीर तिर, अलि नजिकै आए पछी चिनिछन क्यारे हामीलाई "एस् एल सी दिनु पर्ने मान्छेहरुको ताल हेर्नु नी" भनिन्।

 

"हाम्रो भर नपर्नुस दीदी" ट्वाकले पनि तुरुन्तै जबाफ दियो।

 

"को भर पर्या छ र तिमेरको?" दीदीले झर्केर भनीन।

 

"त्यै त , अब कोई नपार ब्या गरीसक्या दीदी हाम्रो भर परेर बस्नु भा छ कि क्या हो?" सुपारी दीदीलाई समेत लडाउने हो कि झै गरी हुत्तेर "होईन भन्या दीदी?" भन्न पुग्या थ्यो, दीदी चै "ए मुर्दार!" भन्दै आत्तेर फटाफट हिनिन।

 

"दीदी त भर परीनन् तर अब एक छिन यहाँ अरु बस्ने हो भिनाजुले आएर हामीलाई अभर पार्न बेर लाउँदैन, घर तिरको बाटो लाग्नु पर्यो केटा हो अब" मैले भनें।

 

"अब यो तालाँ घर गईयो भने त बाउले कपालाँ समातेर जांतो घुमा जसरी घुमाउने हुन कि? म नी तँ काँ आउनु पर्यो यार ट्वाक, पछी अलि ढिलो पनि हुन्छ, जाँडले पनि छोडछ अनि घर जान्छु, तँ कहाँबाट यसो एक दुईटा किताब लिएर गए सी पढेर आको भने नी भो" सुपारीले भन्यो।

 

ट्वाक हुँदैन भन्थ्यो सुपारी दाई भन्छु नी भन्थ्यो।

 

"अघि खाने बेलाँ चैं यति ले <

...

"अघि खाने बेलाँ चैं यति ले तँलाई केही हुँदैन यो भन्दा धेरै त मेरो भाईले खान्छ भनेर उचाल्ने, अब मलाई यो जाडाँ अलपत्र पार्न खोज्दा त---कि त अब मलाई एक दर्जन जति तरुनी खोज्दे हैन भने घर लिएर हिन्" सुपारी पनि झोक्कियो।

 

"अघि सम्म त चार वटा भन्थिस त?" ट्वाकले सम्झायो।

 

"भन्न भन्न परेसी अब ---" सुपारीको फुर्ती उत्तीकै थ्यो।

 

"ल ल म कहाँ जाने हो चुपचाप हिन्ने, लामो कुरा गरीस भने ठानामा खबर गर्दीन्छु"

ट्वाकले सुपारीलाई हपार्या जसरी भन्यो।

 

"के को ठाना? कुन ठाना?" सुपारीले टक्क अडेर सोध्यो।

 

"कुन ठाना अब? तेरो घर नी" ट्वाकले सुनायो।

 

सुपारीले केही भनेन। न्याल्मा टोलमा पुगेपछी  बिदा बारी भैयो त्यो दिनको लागि--अनि ट्वाक र सुपारी एका तिर लागे, बाङ्गे र म अर्को तिर।

 

 

"त्यो सुपारीले अघि एउटा चैं गजब घत पर्ने कुरा गर्यो है?" बाङ्गेले झिक्यो कुरा।

 

"के त्यै चारवटा तरुनी भन्ने?" मैले सोधें।

 

"होईन त्यो तरुनीसँग भाग्ने कुरा के -- अब तरुनी हामी सँग नभाग्ने हो भने हामी तरुनी सँग भाग्न पाए नी हुन्थ्यो नी" बाङ्गेले भन्यो।

 

मैले उस्लाई हेरें मात्रै, केही भनीन।

 

"तँ भाग्थिस पाए देखि तरुनी सँग? म त भाग्थें, यार मरीजाम?" उस्ले आफ्नो बिचार भन्यो।

 

"कैले काईँ त चाहीने पनि कुरा गर्न बाङ्गे" मैले झर्केर भनें।

 

'उसो भए ल हिन हामी भोलीको नाईट बस बाट जाम बीरगन्ज--घराँ मनकामना जाने भनेर हिनम्--अब मनको कामना पुरा गर्न जाने त हो"

 

"के गर्न जाने बीरगन्ज?" मैले सोधें।

 

"ब्यान सुरेश अंकलले भनेको बिर्सीस? तरुनीहरु मामाघर गए भन्या के त? बीरगन्ज भन्या हैन?"

 

"त्यै त बीरगन्ज बस पार्कमै छ होला नी उनीहरुको मामाघर, अझ बसमै लिन आउँछन होला हामीलाई, कसो?" मैले बाङ्गेलाई घुर्दै भनें।

 

"त्यो त पत्ता लागि हाल्छ नी, तँ त्यस्को चिन्ता न ली न" बाङ्गे अझ भन्दै थ्यो।

 

"जा घराँ गएर सुत अब, आजको लागि पुग्यो तरुनीको गफ" मैले भनें।

 

"हैन साँच्चै भन्या मैले, जाने हो भने तँ भन मात्रै--बीरगन्ज पनि घुमीने--उनीहरुलाई भेट भए भैगो नभए अरु पनि होलान नी त कस्सेका तेता हुँदी-- खतरा त खतरै छ त्यै पनि म बन्दोबस्त गर्छु ल, गरम्?" बाङ्गेले सोध्यो।

 

"त्यस्तो खतरा छ भने कति चाहिने हो म दिम्ला नी?" मैले केही भन्नु अघि नै अरिङ्गालले चिल्या जसरी पछाडीबाट आवाज आयो।

 

 

"अघि खाने बेलाँ चैं यति ले तँलाई केही हुँदैन यो भन्दा धेरै त मेरो भाईले खान्छ भनेर उचाल्ने,

केटाहरुले उचाल्या र केटाहरुलाइ उचाल्या कुरा खूब याद आयो - शुक्रबारा साँझ नि बोतल सोतल पन्छा'र मज्जा ले पढियो, हासियो । ल ल प्रभो पेलम पेलम ।

omg mero bange yatatira aaisakecha aafulai ta thahai thiena . baangelai kati dharai miss gareko thie. muahhhhhhhhhhhhh bange.

लौ लौ पर्भो जाम जाम बिरगंजतिर, मिसन सफल पारम्। अर्को भागको प्रतीक्षामा।  

kHusHii,

चार जना बरालिएका ठिटा हरु को गन्थन अनी चर्तिकला पढेर रमाइलो भयो, उ बेलाका बरालिँदाका दिनहरु याद आए। त्यो पछाडिबाट अरिङाल् जस्तो चिल्ने चाइ को परेछ कतै बाङ्या बाउ त परेन?
लौ प्रभो बिरगन्जा नि जाम न त एक फन्को घुमेर आम।

My smile's worth's only Rs 10 re? :(

pjna007 ,

"kasto dharmatma mancheyharu hola "

हो त -- अरु चारधाम गए मरेसी पुन्ने पाईने रे -- अब त्यो कैले कैले -- त्यै भएर यै जुनीमा धर्म पनि गर्न मिल्ने फल पनि पाईने धामको बन्दोबस्त गर्या --- तर भक्तै धेरै हुने --- के गर्नु? कैले त भक्तहरु भजन गाको गाकै हुने धामकी चै छैन, कुनैलाई बाजा बजाएर जिन्दगी नदेख्याले लगे, कुनै त्यति पनि कुर्न सकेनन्-- भागे। तर धन्न धामहरु एक दुईटा घर बिरार जता ततै भएकोले भक्तहरुलाई समस्या चै धेरै नपर्ने अब कता गएर गाम् त भजन भन्नलाई, तै पनि आफुले कैले देखी भजन गाईराको अर्कोले आएर मन्दीरै सुन्ने पारेसी अलि खल्लो त लागि हाल्छ नी --

Nepal ko Chora ,

"तीर्थ यात्राको अरु भाग पनि चाँडै पढ्न पाइयोस् .."

हस प्रभो, तीर्थ यात्रा त तीर्थ यात्रा, एउटी तरुनीको बाउको नाम पनि तीर्थ रे छ क्या प्रभो, आम्म्मामा! झन्नै जात्रा गरेको नी हाम्रो। अन्त तीर्थ यात्रा भन्दा पनि तीर्थ जात्रा सम्झेर बिच्कीएला जस्तो भन्या। हत्तेरी।

बिस्टे,

"अब त्यो बुलबुले निर को पहेलो घरको सिर्जनाको कुर गर्या हैन है पर्भो। "

प्रभो, यो बुढेसकालाँ अझै बुलबुलेका बुलबुल सम्झेर बसीरा भन्या? बस्ती त त्यति ठुलो होईन त्याँ -- भन्या बुलबुलेको नी -- तर रमाईलो चैं रमाईलो हो--सानो तिनो भए नी बगैंचा चै चिटिक्क परेको। कसो?

kancha01,

eep bro, prastuti daami cha."

छ होईन त प्रभो छे हो।  प्रस्तुती त दामी हो नी, आहा! कम्ती राम्री थिईन। त्यै बानेश्वरकी प्रस्तुतीको कुरा गर्या हैन त?  उ मात्रै एक्लै कहाँ हिन्थी र? हामी सबैका हेराई उ सँग सँग ग्वारग्वारती पछी लाग्थे देखुन्जेल। अझै उस्तै छे प्रभो?

ctal ,

"..lastai hasaye Deep bro le..."

लास्टै रे? फस्टै चै कस्ले हँसायो त? हँ प्रभो?

ek@l,

"होइन यो दीप भन्ने मान्छे त उ बेला मा अली चंडाल थियो की के हो?
धेरै तरुनी को पछी त अली कम मान्छे नै लाग्छान होइना र?"

धेरै चण्डोल तिर देखेर चण्डाल भन्या होईन त? त्यता नी निक्कै पो गैयो नी गाँठे। धेरै तरुनीको पछी अलि कम मान्छे लाग्ने हो त प्रभो? अलि कम तरुनीहरुको पछी धेरै मान्छे लाग्ने नी, हत्तेरी, कस्तो गोलमाल कुरा गर्या होला।

बिस्टे,

"...रमाइलो भो पढेर,हाम्रा पांला नि तेसै गर्थिम,भाग लाम्थिम,को कस्को को कस्को भनेर ,हात्मा लाग्नी चै सधैं सुन्यै हुन्थ्यो। "

प्रभो, त्यस्तो काममा भान्से हुनु हुँदैन नी त। अरुलाई भाग लाउन थालेसी आफुलाई सुन्ने हुँदैन त? कस्ले भो भन्ने त्यस्तो भाग? अलि बिचार पुर्याउनु पर्ने।

chipledhunga,

"भक्तहरु पनि मुख्य अनि कामु हुने, अनि सरुवाको माग पनि। धन्य छ पर्भोको तरुनी महात्म्य। "

हो प्रभो, भक्तहरु मुख्य हुने, अनि कामुक पनि कोई कोई त -- ए, प्रभोले कामु मात्रै भन्या हो के रे -- म फेरी नदेखाको सिंढी चढीसकेछु--हामी पनि कुनै बेला त प्रभो जस्तै त हो नी।

मुंगलानको कुरा गर्दा मनको एकपाटोमा चै पर्दा लाईदेको भन्या? आफु मात्रै जति बेला मन लाग्यो खुसुक्क छिर्यो, हाम्लाई चै गोरसरी गर्या र  अरु अरु कुराहरुमा अलमलाईदिने? भएन नी। हामी पनि हेरम त्यो पर्दा भित्र। बरु नामै फेरेर आउनु परेछ भने पनि आम प्रभो, जे पर्ला।

perfectionist,

"..घण्टा हान्न रेडी भएं म त फेरी ल जा। "

घण्टा त हान्ने प्रभो, ठिकै छ, तर त्यो पशुपति र गुह्येस्वरीको बिचमा माथि श्लेशमान्तक बनमा भएको गोरखनाथको मन्दीरको एउटा घण्टा जस्तो चै नपारम है। चर्काएछ नी कस्ले हो, धेरै घण्टा हानेर -- बिरक्त लाग्ने गरेर बज्थ्यो पछी चर्केसी त।

kancha01 ,

 

एक जोडी सँगै मिलेर हाँसेका। कस्तो राम्रो देखिएको। बे गर्ने हरुलाई दिने सर्टीफिकेटमा छाप्नु पर्ने जस्तो।  तर कुन चै केटा कुन चै केटी हो प्रभो?--- कि? --

jira,

"yo sarawuto bhanni cheese chai birsi ra raichu mailey..kasto kaathyo hagi supari lai ?

tyo silabarey kachawura ta bauddha tira po rittinthyo ni prabhu!! oho ..."

प्रभो, सरौतोहरुले प्रभोलाई पनि निक्कै दु:ख दीएका थिए जस्तो छ नी -- बोरै गर्थे भन्या है जीरादाई?

अनि बौधको सिलाबरे कचौराको त के कुरा गर्नु? अहिले सम्झिदै पनि लाग्ला जस्तो। त्यो स्तुपको परीसर छिर्ने बित्तिकै देब्रे लागे पछी, चिसो चिसो ओस आउँथ्यो, अनि त यसो उसो गर्यो त्यै सिलाबरे कचौराले बोलाको जस्तो लाग्ने। "स्वाद अलि फरक भएर के भो त? दुध पनि सेतै यो पनि उस्तै हो" भन्थ्यो बाङ्गे। के गर्नु, अचेल खत्तम छ।

Jhapali_Thito ,

"ma pani padhdai chhu hai bhanya matra ho"

हो प्रभो, कुरा मुनासिब हो।कोर्न कोर्न परे पछी ट्वाकले सुपारी किन कोर्थ्यो र?  मिस्टेक भा हो।

*~Spring~*,

 

सुरुमा सिंगल हाँसो थ्यो, अहिले दोडा भए छन। अब परिबार नियोजन गरी नसक्या भए आउँदा भागहरुमा अरु थपिएलान क्यारे।

 

amiran,

"..ramai ramai ani deep lai ra bange ko chartikala lai kalpana gari gari padne hami chadai chau ni ....ko ko chinta....."

 

पाठकहरु नै धेरै भए के! पात्रहरु भए पो -- चिन्ता त भै हाल्छ नी हाम्लाई अनि।

 

kHusHii ,

"hahaha kya thyakka aayo tyo scene akhama. "

के गर्नु, एउटी राम्री तरुनीले माया गरेर चुरोट छोडन भने छोडदीन्छु, बानी त राम्रो होईन यो भन्थ्यो बिचरा, अझै तान्दै छ क्यारे।

 

Bhakte ,

"एउटा भेजा भन्ने साथी थियो, तेश्लाई लिएर खुब चाहारे । भेजा पनि मक्ख थियो, भरे म तेश्कै बैनीलाई दर्शन गर्न गा भनेर जिन्दगी बुझेन ।"

 

बुझेरै मक्ख थ्यो की भेजा? त्यो फेरी प्रभोले जिन्दगीले बुझेन भनेर भेजाले अरुलाई सुनाउँदै त छैन होला नी उता?

 

 

Nepal Ko Chora,

 

"जती पढ्यो तेती पढ्न मन लाग्ने। "

हो प्रभो, तरुनीको मन जस्तै है?

 

crazy_love,

"अनि त्यसपछि के भयो त?"

त्यस पछी त हुनु भयो नी।

 

Dipika02,

 

"पलेटी मारेर स्वस्थानी सुनेको जसरी सुनिराछु है। "

 

सोसथानी सुन्दा कहिले सकिएला गजडी गफ र पर्साद खान पाईएला जस्तो लाग्ने आफुलाई चैं। पर्साद गतिलो भए बसिन्थ्यो सुन्न, हैन भने छडकिने।  त्यस्तै छडकिएलान मान्छे भनेर मैले पर्साद चै भनेकै छैन के।

 

 

 

 

 

CT. ,

"शुक्रबारा साँझ नि बोतल सोतल पन्छा'र मज्जा ले पढियो, हासियो "

 -- बोतलै पन्छाएर पढ्या रे? रित्याईसकेर पन्छाको बोतल पनि---ओहो! कस्तो बाठो।

uptowngal ,

"baangelai kati dharai miss gareko thie. muahhhhhhhhhhhhh bange."

हैन ठुली, त्यो "muahhhhhhhhhhhhh" पछीको टाईपो हो? दीप हुनु पर्ने होईन र भन्या?

chipledhunga,

"लौ लौ पर्भो जाम जाम बिरगंजतिर, मिसन सफल पारम्। "

खै प्रभो, मिसनले अब पिस्ला जस्तो छ। बरु दोलाल घाट तिर माछा खान जान पाए हुने, सुनकोशी, भोटेकोसी तिर जान छोडेर भाचेकोशी तिर लागियो जस्तो छ। छिनाउने भए अब।

बिस्टे ,

"..उ बेलाका बरालिँदाका दिनहरु याद आए। "

त्यै त बरालिंदा क्या मजा आउँथ्यो। त्यो हेरी मैजुबालबाट उता पूर्ब तिर लागेर बाँसा झ्यांग मास्तिर बाट के प्रभो --- बरालिएको गफ फेरी निक्कै छ नी --- प्रभोलाई थाहै छ नी।

kHusHii,

"My smile's worth's only Rs 10 re? :( "

किन हुन्थ्यो? अरुका कान ठाडा होलान भनेर दश सम्म भन्या नी। 

मुंगलानको कुरा गर्दा मनको एकपाटोमा चै पर्दा लाईदेको भन्या? आफु मात्रै जति बेला मन लाग्यो खुसुक्क छिर्यो, हाम्लाई चै गोरसरी गर्या र  अरु अरु कुराहरुमा अलमलाईदिने? भएन नी। हामी पनि हेरम त्यो पर्दा भित्र। बरु नामै फेरेर आउनु परेछ भने पनि आम प्रभो, जे पर्ला।

 

हे पर्भो, मैले मुग्लानको कथाको अन्तिम भाग पस्किसकें। पर्भो अझै ग्रोसरी पसलका तरुनी ग्राहक र क्याशियरहरुलाई दर्शन दिंदै मस्त?

 

खै प्रभो, मिसनले अब पिस्ला जस्तो छ। बरु दोलाल घाट तिर माछा खान जान पाए हुने, सुनकोशी, भोटेकोसी तिर जान छोडेर भाचेकोशी तिर लागियो जस्तो छ। छिनाउने भए अब।

 

अन्तरयामी नै मानें पर्भोलाइ। पर्भोले नाम लिनु र मैले दोलालघाटको माछालाई पुन: प्रस्तुत गर्नु एकै साथ पर्‍यो नि। लौ लौ, तीर्थ यात्रा चाँडै अघि बढोस्।      

 

हैन कि...हो हँ? हैन होला? कि हो? खै के हो के हो?

ल प्रभु, मजाले पढेर फेरि खोकौँला!

"त्यस्तो खतरा छ भने कति चाहिने हो म दिम्ला नी?" मैले केही भन्नु अघि नै अरिङ्गालले चिल्या जसरी पछाडीबाट आवाज आयो।

चिनेको आवाज, झस्केर हेर्या त बाउ! नभन्दै।

बाङ्गे मसानको चै बाउ भा भे नी हुन्थ्यो नी, मेरा चै आईलाग्या रछन। धन्न उछिट्टीदै हिन्ने सुपारी अघि ट्वाक सँग मुन्टीसक्या थ्यो, अनि चुरोस र ओठ पनि आपत्तीजनक स्थितीमा थिएनन्। बेला बेला पछाडी फर्केर नी हेर्दै गर्या हो कुन बेला छडकेमा परीएछ कुन्नी। अब के के सुने उनले के के सुनेनन। उनलाई सोध्ने कुरा पनि भएन।

"जाँच आईराछ अगाडी, ट्युशन जाने बेलाँ कता कता जाने पो कुरा गर्छ, जाँच सकेसी त जता जता गए नी भैहाल्यो नी" बाङ्गेले अलि पर तिर सर्दै म तिर हेरेर भन्यो। त्यो अलि पर तिर चै बाउको दनक एक्कासी आईलाग्यो भने नभेटोस भनेर थ्यो। बुझेको थिएं। बाङ्गेलाई एक चोटी मेरा बाउले मनग्गे चडकन चिउरा ख्वाईदेका थिए, त्यहाँ देखी उस्को त्यो चिउरामा छुददे गएको थियो, अमन नै पार्दे तेरा बाउले भन्थ्यो। फेरी ख्वाईदेलान भनेरै सरेको थ्यो उ अलि पर। थाह थ्यो।

उस्ले बीरगन्ज जाने कुरा गर्दा नचाईने कुरा नगर भन्ने म। अहिले जम्मै दोषको ओढ्ने जति मलाई ओढाईदीएर उ तमासे भएको थियो।

उस्ले त्यसो पटक पटक गरेको थ्यो पहिला पनि। नौलो कुरा त थिएन, तर मलाई भन्छन नी कन्सीरीको रौं तातेर आएको थियो। यसै फन्दामा उसै अब, मसानलाई नालीमा मुन्ट्याईदीम कि जस्तो नलाग्या पनि होईन। तर एक्कै छिनमा हुल जम्मा होला र टोलमा १५ दिन जतिलाई खुराक पुग्ला भनेर केही गरीन। बाङ्गे चै "ल अब ज्यान दीएर पढ्नु पर्छ, दश तिर मन नडुला" भन्दै हिन्यो।

मैले यसो बाउ तिर हेर्या-- घुमेको बर्मा, त्यै ड्रील ड्राईभर के त, जस्तो हेराईले मलाई छेडदै रे छन। केही नभनी हिने लुरु लुरु। मनमा अनेक कुराहरु आए। धेरै चै नराम्रा। उनले बाटामा एक शब्द केही भनेनन् मलाई। घर पुगे पछी मेरो बन्दोबस्त गर्ने होलान  भन्या घराँ पुगे पछी पनि केही भनेनन। भात खाने बेला भा रे छ, अरु बेला भए कि त अहिले खान मन छैन भनिन्थ्यो, नभए खान गए पछी के के पकाछ के के पकाछैन त्यसैलाई मुद्दा बनाईन्थ्यो। अहिले चै आमाले खान आईज भने पछी चुपचाप गैयो। केही नभनी खाइयो।

"सन्चो छैन की के हो तँलाई?" आमाले सोधीन।

भन्न त धेरै मन थ्यो, तर बाउ पनि चिल जस्तो सँगै थिए, उनको अगाडी चल्ला जस्तो थिएँ म। चीँ गर्ना साथ, गाँज्न बेर लाउँदैन थिए। त्यसैले आमा तिर हेर्दै नहेरी "सन्चै छ, केही भा छैन मलाई, सबै थोक मीठो रे छ" भन्दै खाएँ। आमाले बाउ र मलाई हेरेर पैरो गा त बुझीन होला, त्यसैले अरु केही भनीनन्।

भात खाएर म कोठामा आएँ। एक छिन त दिमाग रोटेपिन्ङमा निक्कै घुम्यो, अनि अलि ठेगानमा आयो। अङ्रेजीको किताब पल्टाएर घोरीएँ। बाउले बीरगन्ज जाने कुरा बाङ्गेले भने देखि सुनेका रे छन क्या रे जस्तो लाग्यो। त्यसैले मलाई केही भनेनन् भन्ने सोचें। हो होईन सोध्ने कुरा भएन।

कोठाको ढोका खुलै राखेको थिएँ, यसो बाउले चियो गरे भने पढ्या देखुन भनेर। नभन्दै एक छिन पछी उनी आए कोठामा। उनको आँखामा अघिको जस्तो क्रोध थिएन। तर भैरव सँग जस्तो उनी सँग पनि धेरै बेर आँखा जुधाउने कुरै थिएन। म फेरी किताब तिर लागें। उनी मेरो कोठा निरीक्षण तिर लागे। दराजमा लुकाको दुई चार खिल्ली चुरोट, त्यस्तै उस्तै लुगा लाका तरुनीहरु भएको पत्रिका (हिंजै मात्रै देको थ्यो बाङ्गेले "ला गति पर" भन्दै), प्रतिबद्ध भन्ने डाईमण्ड शमशेरको उपन्यास (कतै कतै कुराहरु अलि उग्र छन भन्ने सुनेर ल्याएको थिए लाईबेरीबाट, पढ्न भ्याको थिएन), अनि अरु त्यस्तै उस्तै एक दुई थोक थिए कोठामा बाउको आँखा नपरेकै राम्रो हुने कुराहरु। ती देख्लान भन्ने डरका बादलहरु मनमा जुधेका जुधेकै थिए--- देखेकी? भन्ने बिजुली पनि चम्किन्थ्यो बेला बेला)। के देखे के देखेनन् कुन्नी, केही नभनी निस्किए कोठाबाट। अनि ढोका लाईदिए। अब ताल्चा पनि मार्दीने हुन कि भनेर चाल बुझेको त्यसो गरे जस्तो लागेन। ढोका खोलेर चेक गरम् भने, त्यहीँ ढोका अगाडी उभीराछन कि जस्तो लाग्यो।

एक छिन पछी चाई ह्या उभीरारेछन भने उभीरारेछन, बाथरुम पनि जान नपाउनु कि क्या हो? भन्दै ढोका खोलें। के हुन्थे उनी त्यहाँ थिएनन्। बाथरुम जानु पर्या थिएन, फेरी कोठा भित्र छीरेर ढोका लाएँ।

सोचें आज चैं बत्ति ढिलो सम्म बाल्नु पर्यो। यसो हेर्दा पढेको जस्तो देखिने, पढ्न पनि नपर्ने। एक निन्द्रा सुतेर उठे पछी निभाइदियो बत्ती भै हाल्यो जस्तो लाग्यो। हलुबावेदको रुख मुनी गएर चुरोट तान्न यस्तो मन लाग्या हैन फेरी। तर जानु हुन्थ्यो के त? गईन।

एक्कासी मनमा एउटा कुरा आयो, बाउको फन्दामा पर्या पनि एक हिसाबले राम्रै भो। त्यो मनमा आको कुरा बाङ्गेलाई सुनाईहाल्न मन लाग्या थ्यो तर भोली सम्म नकुरी उपाय थिएन।

एक छिन मन लगाएर पढ्नु पर्यो भनेर सुरु गरेको मात्रै थिएँ, झ्यालमा कसैले बिस्तारै टक टक गर्या जस्तो लाग्य्यो। मेरो कोठा ती दिनहरुमा तल्लो तलामा थ्यो। घर पछाडीको चै झ्याल चलाएको थ्यो कसैले। यसो हेरेको त बाङ्गे।

उ सँग त मलाई एकदम रीस उठ्या थ्यो, के भन्ने के नभन्ने? कुराहरु धेरै थिए।

मैले केही भन्नु अघि नै तर उस्ले एउटा सानो बोतल झ्यालमा राख्या ग्रीलबाट छिराउँदै भन्यो, "ला! यस्ले टेन्सन सबै ठिक गर्छ"

यस्ले त मलाई अब शुलीमै चढाउने जस्तो छ भन्ने लाग्यो। तर कराएर केही भन्न नहुने, मान्छे भेला होलान भन्ने डर। केही नभनी झ्याल लाउन ला थें, उस्ले फेरी "बाउले कत्तिको मालिस गर्दे त?" भनेर सोध्यो।

मालिस सालिस त्यस्तै हो, बरु बुझिस बाउले मलाई फेला पारेर राम्रै भो। ती केटीहरु कहाँ खबर पुर्याउँछु, उनीहरुको धुनमा लाग्ने भएर कस्तो दु:ख पाएँ मैले भनेर। कसो नपग्लेली, एउटी त। उनीहरुले गरेर मलाई बाउले देको सजायँ सुने पछी उनीहरुले पुरस्कार दिएर कसो मेरो सजायँ भुक्तान नगर्लान।

बाङ्गे गम्भीर भो। "यो बोतल त मलाई नै चाहिन्छ कि के हो त?" उस्ले भन्यो।

"जे सुकै गर, अहिले बाउ आएर फेरी तेरो घर सम्म तँलाई घिच्याउँदै लैजालान"  मैले झ्याल लाउँदै भने।

"ह्या तीनीहरुलाई के थाह, मेरो चै बाउले मलाई चै समात्या भन्दीन्छु, आईडिया तँलाई मात्रै आउँछ कि के हो?" उस्ले बन्द झ्याल बाहीर बाट जाँदै गर्दा भनेको मैले सुनें। आनन्द भो।

भोली पल्ट बिहानै बाङ्गेको बाउ आए घराँ बाङ्गेलाई लिएर। बिहानको चिया सुरु मात्रै गरेको थिएं, अब चै के के हुने हो जस्तो लाग्यो।

लौ तर्सौनु भो प्रभो, के भा रेछ त जान्न मन लागि हाल्यो, वीकेन्द को खुराक पुग्ला जस्तो छ, थपुम है

हाँसे म त मज्जाले, सर्है रमाइलो, एइ त तरेदमार्क हो नि प्रभोको

जय होस्

अब चै नराम्रो भेट्ने भो दिपले ,अब चै नराम्रो भेट्ने भो दिपले भन्दा भन्दै केही भेटेन। लामो सास फेरियो तर त्यो असती बाँगे ले के गरेछ फेरी घर गर।

नत्र तेस्का बाउ ले त्यसरी घिच्याँउदै किन ल्याछन त। लौ प्रभो निक्कै उत्सुक भईयो। तल तल लाग्यो। खुराक लेराम।

 

लुकाको दुई चार खिल्ली चुरोट, त्यस्तै उस्तै लुगा लाका तरुनीहरु भएको पत्रिका (हिंजै मात्रै देको थ्यो बाङ्गेले "ला गति पर" भन्दै), प्रतिबद्ध भन्ने डाईमण्ड शमशेरको उपन्यास (कतै कतै कुराहरु अलि उग्र छन भन्ने सुनेर ल्याएको थिए लाईबेरीबाट, पढ्न भ्याको थिएन), अनि अरु त्यस्तै उस्तै एक दुई थोक थिए कोठामा बाउको आँखा नपरेकै राम्रो हुने कुराहरु।

 आफ्न दिन हरु याद आए

 

लोल! प्रभो! हामि सबैको कथा जस्तो गयो! हाहाहाहा

यस्तै हुन्थे दुई-चार खिल्लि चुरस हुन्थे, 'फिजिक्स रिफ्रेसर कोर्स' भनेर गाता हालेर साइनपेनले लेखेर राखेका अरु नै मजेदार किताप हुन्थे, कसैले कुनै बेलामा आँखा फुटेर आफ्नो नाम लेखिदिएका कापिका पाना जतनसंग पट्ट्याएर राखेका नोट बुक र नोटबुकमा कसैलाई भन्न नहुने कुरा लेखेका नोटहरु हुन्थे, कसैलाई देखाऊन नमिल्ने चित्रहरु हुन्थे.....र पनि बाऊ के के खोज्दै आफ्नै दराजमा खोतल्न आइपुग्दा कहिलेकाहिँ त भुइँ फाटेर बिलाऊन पाए हुन्थ्यो जस्तो लाग्थ्यो!

कठै क्या दिन थिए!

ओहो पर्भो, बिहानी त अलि डरलाग्दै पाराले शुरु भएको देखिन्छ। घटनाको पूर्ण बिवरण छिट्टै पढ्न पाइयोस्।  

बाङ्गे र दीपको बाउ मीलेर दुबैजनालाई बङ्गाउने भयो की क्या हो ?? म त यात्राको तयारीमा थिए काहानीमा ट्विस्ट् आए छ ,  थपौ अझै

Man, your writing absorbs the reader.
कोठाको ढोका खुलै राखेको थिएँ, यसो बाउले चियो गरे भने पढ्या देखुन भनेर।.......
एक छिन पछी चाई ह्या उभीरारेछन भने
उभीरारेछन, बाथरुम पनि जान नपाउनु कि क्या हो? भन्दै ढोका खोलें। के
हुन्थे उनी त्यहाँ थिएनन्। बाथरुम जानु पर्या थिएन, फेरी कोठा भित्र छीरेर
ढोका लाएँ। ..

दुइटैलाई ट्युसन हाल्दिने सल्ला गर्न त आ हैनन?

दीप ज्यु कथा चाँही गजब नै घच्ची जाँदै छ है ......... शुक्रबार बेल्का यसो स्कचको चुस्की सँगै यो कथा पढ्दा सितन नै चहिएन...... शुक्रबार को दिन दीप ब्रो ले कथा राखी दींदा आफुलाई सधैं फाईदा नै हुने रेछ

यो कथा पढ्दा धेरै कुरो दिमाग मा फ्लाश ब्याक मुभि रीवाइेन्द गरेर प्ले गर्या जस्तो भो... आफू पनि त्यो बेलाँ घर बहिर चोखाछेँ गल्लिमा टोलका केटा हरु सँग कच्ची रखेर गुच्चा खेल्ने बेलामा धें धें भनी कराउन्दै उफ्रन्दा बाउ ठीक्क अफिस बाट फर्केको बेला पर्नु ... अनी सिधै कान समाउदै घर सम्म घिच्याऊन्दै लगेको फेरी झल झली याद आयो..... फेरी बाउकै शिखर चुरोट चोरेर दलीन को चेप मा लुकाको बेला बाउ आफ्नो कोठा मा आउने बेला अफू तेही बिलाउन पाए नी हुथ्यो जस्तो लग्थ्यो..... अनी फेरी टोलको एउटा साथी भनौदो को त्र्याजेडी पर्‍यो भनेर पहिलो पल्ट मक्खन गल्ली को भत्तीमा पसेर गन्हौने झोल सँग दु:ख बाँडेको .... अनी घर को भर्र्याङ् चाँही बल्ल बल्ल उक्ली सिधै कोठा मा सिरक भित्र सुत्दै टाउको दुखेको बहाना गरेको नी याद आयो......... धन्न बाउले नी त्यो दिन अली रमझम गर्नु भा रेछ र ज्यान जोगियो

लौ न दीप ज्यु कथा अगाडि बधोस् साह्रै रमाइलो हुँदै छ