...........
कहां जानु, कसलाई भन्नु, को संग सोध्नु? । यो यस्तो बेला थियो जसले, पल पल पीडामा त डुबाउँछ तर जसको निकास भनेको त्यहि पीडालाई अगाल्नु मात्र हुन्थ्यो । अब आशाको आश भने पनि जे भने पनि त्यहि नचाहेको, नरोजेको सत्य स्विकार्नु थियो । उनको जीउ पुरै लल्याक लुलुक्क भईसकेको थियो । खाना बनाउने त परको कुरा पानी सम्म भर्न जान सकिनन् । डाँको छोडेर रुनु पनि कसरी, नरुनु, आँशु थाम्नु पनि कसरी? किन समयले बेला बेला जीवन मा यस्ता पल हरु ल्याईदिन्छ ?
आशाले एकै छिन आत्महत्याको नसोचेको पनि होईन, तर दुई बच्चाकि आमाले त्यो गर्न सक्ने आँट कहां!! उल्टा जीतबहादुर लाई र त्यो असति केटिलाई छिनाउँ जस्तो रिस पनि उठ्यो तर त्यो भावना जसरि उठेको त्यसरि नै हराएर गयो ।
…………………………
१९ बर्षको कल्लकलाउँदो बैशं ले ढकमक्क फुलेकि थिईन् । दार्जिलिन्ग कि केटि फुपकमा आउँदा, फिक्कल बजार। माथि आईतबारे गुल्म बाट जितबहादुर आईरहन्थ्यो । हुन त अरु पनि आउँथे, जिस्काउँथे । तर जितबहादुर भने हांसी मात्र रहेन्थ्यो । त्यहि हाँसोले आशालको मन चोरेर लग्यो ।
भागेर पनि कहां जानु थियो र त्यो बेला । त्यहि माथि ईलाम, कटुवाल दाईकोमा । जितबहादुरको साथी । बिहे गरेर उनिहरु माथि माई पोखरि पुगेका थिए । घर परिवार मा सजिलै मान्नु होस भनेर पोखरि का ९ वटै कुनामा धुपबत्ति बालेका थिए । आशाले पोखरिको माईधामकुना मा नुहाउँदा जितबहादुर ले ब्याग समातेर पर बसेको थियो । जितबहादुर ले आशालाई एकोहोरो हेर्दा आशाले लाज मानेकि थिईन् ।
दिनहरु बित्तै गए । बुहारि भित्राए पनि जितबहादुरको घरमा अंशबण्डा भयो । बाहुनडांगिमा डेढ बिघा जग्गा र अलिकति सम्पत्ति । यहि बिच जितबहादुरको सरुवा भयो, चारआलि ब्यारेकमा । त्यहि जग्गा बेचेर बिर्तामोडमा २ कठ्ठा जग्गा किनेका थिए । बस्न चांहि डेरामा ।
शुरुमा छोरो नै भयो । जितबहादुरले खसि काटेर ब्यारेकमा भोज दिएको थियो । दार्जिलिन्ग, माइतिको मन के थामिन्थ्यो र ? उतै बोलाए । आमा छोरी रात भरि रोए । काख भरि को नाति पाएपछि आमा पनि दंग्ग पर्नु भयो । पुराना कुरा सबै हराए । आशालाई पुर्याएर, जितबहादुर फर्केको थियो । आशा डेढ महिना पछि फर्केकि थिईन् ।
………………………………………….
बच्चा भएपछि, परिवारमा पहिले जस्तो लोग्ने स्वास्निको स्वतन्त्रता, एक अर्थमा सांघुरिको थियो । राम्री भएपनि आशाको रिस चाहि कडा थियो । मुख पनि उस्तै । बच्चाले, घर सजाउन कहां दिन्छ र ? चुप लागेर के बसि दिन्थ्यो । आशालाई झनक्क रिस उठ्थ्यो । हेरि दिने नि कोहि छैन । एकै छिन तरकारि काट्न थाल्यो, लिपस्टिक लगेर टिभिमा दलिदिने । मरि मरि लुगा मिलाएर राख्यो, तानेर पिसाब नै गरि दिनु पर्ने ।
जीतबहादुर, खेलाउने मात्र । लुगा फेराउन र दिसा पिसाब सफा गर्न उसको पौरुषताले कदापि दिदैनथ्यो । दार्जिलिन्ग मा उहि नेपालि समाज भएपनि आशाले त्यति साह्रो त देखेकि थिईनन् ।
‘एकै छिन समाते, जात त जादैन होला?’
‘मेरो काम छैन? अब एस्को गु मुत सोहोर्छु ?’
‘पाए पछि सोहोर्नु पनि पर्छ, आफ्लै लिंड हुन्’
‘तंलाई के खान ल्याएको त ‘
‘तिम्रो नोकर्नि हुं म? भगाउने बेला मा के के भन्यौ “ उनि अझ मुख छोड्न थालिन ।
जति नै रिस उठे पनि जितबहादुर को एउटा राम्रो गुण थियो । आफ्ना समकक्षि साथी हरु जस्तो उस्ले स्वास्नि लाई हात चाहि हालिहाल्दैनथ्यो । आशालाई यो कुरा सबै भन्दा राम्रो संग थाहा थियो । अनि यो कुरामा उसलाई एकदम खुशि लाग्दथ्यो ।
आशा बढि बोल्नथाले पछि, उ बजार तिर जान्थ्यो । तास को लत, बेलुका अबेर आउँदा अलि अलि ठुस्स गन्हाएको हुन्थ्यो । दुबै नबोलि सुत्दथे । बिहान जस्ताको तस्तै ।
बाबु ठुलो हुदै गयो । आर्मिको जागिर, रासन पानी र तलब त आएको थियो । दुईजना हुदां ठिकै थियो तर अब टुम टुम हुन् थाल्यो । कहिले बाबु को औषधि त कहिले नया कपडा । बिस्तारै बढेको खर्चले आशालाई ब्यबहारिक बनाउँदै गयो । उनले ब्यवहार टाल्न, चलाउन रामै संग सिकि सकेकि थिइन् ।
बाबु स्कुल जान थाल्यो । बढेको खर्च संगै आशाले धेरै सोचेर, मन दह्रो बनाएर सोधेकि थिईन्
‘बाबु स्कुल जान थाल्यो, दिन भरि तेसै बस्छु । अल्छि पनि लाग्छ । तान राखौ कि क्या हो?’
‘जे जे राख्न मन लाग्छ, राख ।‘
‘ऊन पनि ल्याइदिने मान्छे भेटेकि छु, राखौं त?’
‘अब मैले उद्घाटन गर्नु पर्ने, मन लाग्छ भने राख् ।‘
उ चुरोट सल्काउदै निस्कियो । आशा नहाँसे पनि भित्र भित्र गदगद् भएकि थिईन् ।
ढाका को ब्यवसाय राम्रै चल्यो । महिना भरको कमाईले सानो तिनो गर्जो टर्न थाल्यो । २-४ रुपिया जोगिन पनि थाल्यो । जितबहादुर को पनि बढुवा भएर हल्दार भएको थियो । तर सरुवा पनि । धनुट्टा जानु पर्ने । घर बनाएर मात्र जाने भन्यो । जसो तसो जोर जाम गरेर घर सारेर मात्र गयो, धनकुट्ट सल्लेरि ब्यारेक मा ।
२ महिना, ४ महिना मा आउने गर्थ्यो जितबहादुर । रहंदा बस्दा, आशाले छोरी पाईन् । छोरी पनि हुर्किन थालि । यसपालि हुर्काउन आशालाई सजिलो थियो । बाबुले सानो तिनो काम गरि हाथ्यो ।
कहां दार्जिलिन्ग को युवा सपना, कहां दुई बच्चाकि आमाको मातृत्व र घर व्यवहार बुझाई । कहां जितबहादुरको हासेर जिस्काउने बानि, कहां छुट्टिमा घर खर्च संगै धनकुट्टे बिस्कुट बोकेर आउने जिम्मेबार पिता । आशा खुशि नै थिइन् । सुखि नै थिईन् । हुन त अल्लारेपन को जस्तो जिस्किने, चल्ने , रिसाउने र फकाउने त हुन छोडिसकेको थियो तर आशा र जीतबहादुर बिच लोग्ने र स्वास्निको आधारभुत बास्तविकता र ब्यवहार सुमधुर चलेको थियो । यो अर्थमा आशा भाग्यमानि नै थिइ ।
समय चल्दै गयो । आशालाई ब्यवहारिक आईमाई भईसकेकि थिईन् । जीतवहादुरको घनकुट्टा सरुवा भएको पनि ७ बर्ष भईसकेको थियो । २-४ महिना मा आउने १० दिन जति बस्ने । खोई ब्यवहारले हो कि के ले हो, आशा धनकुट्टा भने कहिले गईनन् । जितबहादुर ले हिड पनि कहिले भनेन ।
……………………………………………………….
नानि, बाबु स्कुल बाट फर्कि सकेका थिए । आशा अझै खाटमा बिगत पल्टाएर बसेकि थिई ।
‘ममि भोक लागो’ बाबु उफ्रिन थाल्यो । भान्सामा केहि नदेखेपनि झनै कराउन थाल्यो ।
‘ला मेरो मासु खा’ सबै रिस छोरोमा थुपारिन् । उ ढाड दुखेर रोयो । आशा ले थाम्न सकिनन् । मनको भक्कानो यहि फुटालिन् । नानी चाहि दादा र ममि रोएको देखेर रोईन् । आशाले दुबैलाई अंगालो हालिन, तिनै जना तिन भाव का साथ रोए ।
“जाउ, चाउचाउ खादै गर, मलाई संन्चो छैन । भात एकछिनमा खाउँला ।“ पैसा पाएपछि नानी बाबु दंग् भएर गए ।
आशाले आफुलाई संम्हालिन् । ढिलै भएपनि तरकारि काटेर बसाईन् । बिर्तामोडमा ग्यासं थिएन् । दाउराको धुंवाले हो कि के ले हो आशाका आँखा भने रसिला नै थिए ।……………………………….
क्रमश:..
meaninglessthinkings@somewhereondearth.
" 
)
।।।।।।
